“Maize/Maze” została stworzona przez ukraińską artystkę w tym samym roku, w którym Rosjanie rozpoczęli atak zbrojny na ich kraj. Duża część ludzi musiała uciekać i albo zatrzymała się w Polsce tymczasowo, albo pozostała tam, próbując na nowo zrozumieć swój świat. Ponieważ język polski i ukraiński są bardzo podobne do siebie, często udaje się tym narodowością porozumieć bez znajomości języka sąsiada_ki. Jednak zdarza się to też prowadzić do nieporozumień i błędnych wniosków. W Polsce zaczęto oczekiwać, że migranci i migrantki dostosują się do obcej ziemi i będą przestrzegać zasad obowiązujących u gospodarzy. Biorąc pod uwagę traumę nagłego pozostawienia wszystkiego za sobą, często utraty domu, bliskich i konfrontacji z wrogiem, który chce wykorzenić ukraińską kulturę, jest to tym bardziej niezwykle trudne.

Mimo to, stworzony film nie jest przerażający, ponury czy przygnębiający. Wręcz przeciwnie – bohaterki są piękne, krajobraz jest skomponowany z bujnej przyrody, a wokoło świeci słońce. Nic nie odbiega od normy, wszystko wydaje się być w porządku. Życie toczy się dalej, mimo braku sensu. Ludzie wciąż rozmawiają, choć nie rozumieją się nawzajem. Ofelia przychodzi i odchodzi, symbole tracą swoje znaczenie, drogi prowadzą donikąd, a słowa nas gubią.